Matteo czuł, jak krew zaczyna w nim wrzeć. Jego spojrzenie, zimne jak stal, spoczęło na Elenie. Przez miesiące był przekonany, że znalazł idealną partnerkę: elegancką, pewną siebie, zdolną dzielić z nim luksusowe życie, które zbudował. Ale scena, której właśnie był świadkiem, rozbiła wszystkie jego złudzenia. Nie stała przed nim towarzyszka, lecz tyranka.
Elena, nie dostrzegając jeszcze zbliżającej się burzy w oczach Matteo, zrobiła krok naprzód i z dumą uniosła podbródek.
— „Powiedz coś, Matteo! Pokaż jej, kto tu rządzi! Nie możemy tolerować takiego braku szacunku!”
Goście wymienili niespokojne spojrzenia, niektórzy już mieli ochotę wyjść. Matteo jednak uniósł dłoń, prosząc o ciszę. Jego głos, głęboki i stanowczy, rozbrzmiał jak grzmot:
— „Dość.”
Słowo to uderzyło w powietrze jak ostrze. Elena zamrugała, zaskoczona.
— „Co to znaczy dość? To mnie obraziła, nie widzisz?”
— „Nie, Elena. To ty ją obraziłaś. I nie tylko ją – obraziłaś także mnie i wszystkich tutaj obecnych. Myślałaś, że szacunek można kupić. Ale szacunek trzeba zdobyć.”
Sofia wciąż drżała, lecz po raz pierwszy poczuła wdzięczność i odwagę.
Elena roześmiała się drwiąco, próbując ukryć zakłopotanie.
— „Naprawdę tak uważasz? Zrobiłam dla ciebie wszystko – dbałam o twój wizerunek, twoją reputację. A teraz odwracasz się ode mnie… przez służącą?”
Matteo podszedł bliżej do Sofii i położył jej rękę na ramieniu.
— „Dla kobiety, która w kilka sekund okazała więcej godności, niż ty przez cały czas, odkąd cię znam.”
Po sali przeszedł szmer. Ktoś nawet cicho zaklaskał, ale szybko przestał. Elena czuła, jak grunt usuwa jej się spod nóg.
— „Nie możesz mi tego zrobić! Ten dom należy do mnie, nie do niej!” — krzyknęła, lecz w jej głosie pobrzmiewała desperacja.
Matteo spojrzał jej prosto w oczy i spokojnym, lecz stanowczym tonem odparł:
— „Od tej chwili ten dom już nie należy do ciebie. Wartość domu nie tkwi w luksusie, ale w ludziach, którzy wnoszą do niego szacunek, pracę i dobroć. A jeśli ktoś niszczy obraz tego miejsca, to nie jest to Sofia… tylko ty.”
Elena zamilkła. Jej twarz poczerwieniała z gniewu i wstydu, ale nie potrafiła wydusić ani słowa. Chwyciła torebkę i wybiegła, trzaskając drzwiami.
Goście odetchnęli. Kilkoro z nich podeszło do Sofii, szepcząc słowa otuchy. Ona zaś po raz pierwszy poczuła, że nie jest niewidzialna – że ktoś dostrzegł jej odwagę.
Matteo, wciąż poruszony, zwrócił się do niej łagodnym głosem:
— „Sofia, obiecuję ci, że od dziś będziesz traktowana z godnością. Mój dom nie będzie już miejscem upokorzeń, ale przestrzenią szacunku.”
Łzy popłynęły po policzkach Sofii, ale jej delikatny uśmiech rozświetlił pokój.
A Elena? Tego wieczoru jeszcze nie wiedziała, że właśnie straciła nie tylko związek, lecz także wszystkie przywileje, które uważała za wieczne.
