Anna wyszła z willi w przemoczonych ubraniach i z ciężkim sercem. Deszcz zaczął padać, jakby sam Bóg chciał wypłakać niesprawiedliwość, jaka ją spotkała. W rękach trzymała małą torbę — kilka ubrań, książeczkę córki i telefon, który już nie działał po kąpieli w basenie.
„Za co…?” — powtarzała w myślach, idąc powoli w stronę przystanku autobusowego. Wiedziała, że nie ma sensu się kłócić. Bogaci zawsze mieli rację.
Tego wieczoru wróciła do swojego małego mieszkania na obrzeżach miasta. Córka, Zosia, przytuliła ją od razu.
— Mamo, czemu jesteś taka smutna?
— Nic, kochanie. Po prostu… mama musi teraz poszukać nowej pracy.
Zosia nie dopytywała. Miała dziewięć lat, ale rozumiała więcej, niż powinna.
Następnego dnia telefon Anny zadzwonił, ku jej zaskoczeniu. Numer był nieznany. Odebrała z wahaniem.
— Dzień dobry, mówi inspektor Szymański z komendy miejskiej. Czy może pani przyjść do nas na chwilę? Chodzi o pewne nagranie z willi Lazarevów.
Anna zamarła.
— O… o co chodzi?
— Proszę się nie martwić. Nic złego. Po prostu potrzebujemy pani wyjaśnień.
Na komendzie pokazano jej film z monitoringu — z kamer przy basenie. Anna zobaczyła wszystko jeszcze raz: jak Sasha biegnie, jak wpada do wody, jak ona rzuca się za nim bez zastanowienia. Ale policjant zatrzymał nagranie kilka sekund później.
— Widzi pani to? — zapytał.
Na ekranie widać było kobietę — panią Lazarev — stojącą w oknie, patrzącą na całą scenę. Nie ruszyła się. Ani krok.
— To nagranie wypłynęło, bo właściciel ochrony zgłosił próbę jego usunięcia. Ktoś chciał to skasować. — Policjant spojrzał na Annę poważnie. — To nagranie trafiło już do mediów.
Tego samego wieczoru Anna zobaczyła swoje imię na portalu informacyjnym:
„Bohaterka zwolniona po uratowaniu dziecka bogatego biznesmena. Skandal w rodzinie Lazarevów”.
Wideo rozeszło się błyskawicznie. Komentarze były pełne oburzenia:
„Jak można zwolnić kobietę, która uratowała dziecko?”
„Ta rodzina powinna się wstydzić!”
„Anna to prawdziwa bohaterka!”
Telefon Anny dzwonił bez przerwy. Dziennikarze, ludzie z fundacji, a nawet nieznajomi oferowali pomoc.
Zadzwoniła też pani Lazarev. Głos miała chłodny, ale jakby mniej pewny siebie.
— Pani Anno… Chcielibyśmy… naprawić pewne nieporozumienie. Mój mąż chciałby z panią porozmawiać.
Anna milczała przez chwilę. Potem spokojnie odpowiedziała:
— Dziękuję, ale nie ma już o czym rozmawiać.
I rozłączyła się.
Kilka dni później zaproszono ją do programu telewizyjnego. Siedziała w studiu, trochę speszona, w swojej prostej sukience. Prowadząca zapytała:
— Co pani czuła, kiedy została pani zwolniona po tym, jak uratowała pani dziecko?
Anna wzięła głęboki oddech.
— Wie pani… Ja nie zrobiłam nic wyjątkowego. Po prostu nie mogłam pozwolić, żeby to dziecko utonęło. Ale kiedy później kazano mi odejść, poczułam się, jakby dobro nic już nie znaczyło.
Na chwilę zapadła cisza. Potem prowadząca dodała cicho:
— Dziś całe miasto uważa panią za bohaterkę.
Anna uśmiechnęła się lekko.
— Nie jestem bohaterką. Jestem matką. I może właśnie matki potrafią rzucać się w zimną wodę, kiedy inni stoją w oknie.
Tydzień później zadzwonił do niej sam pan Lazarev.
— Pani Anno, chciałbym pani przeprosić. To była decyzja mojej żony. Straciłem panowanie nad sytuacją. Sasha wciąż o pani mówi. Pyta, kiedy pani wróci.
— Nie wrócę, panie Lazarev. Ale proszę mu powiedzieć, że zawsze będzie w moim sercu.
Po rozmowie Anna długo siedziała w ciszy. W jej oczach pojawiły się łzy, ale tym razem były to łzy ulgi.
Minęły dwa miesiące. Anna znalazła nową pracę — w przedszkolu. Mniej pieniędzy, ale więcej uśmiechów. Zosia była szczęśliwa, że mama ma czas, by razem piec naleśniki i chodzić na spacery.
Pewnego dnia, gdy dzieci bawiły się na placu, do przedszkola przyszedł kurier z dużym pudełkiem. Na etykiecie widniał adres: „Rodzina Lazarev”. W środku był rysunek — kolorowy, niezdarny, podpisany „Dla pani Anny. Dziękuję, że mnie uratowała. Sasha ❤️”.
Pod rysunkiem leżała mała, złota bransoletka z grawerem: „Odwaga nie zawsze krzyczy. Czasem to tylko cichy szept: spróbuj jeszcze raz.”
Anna uśmiechnęła się, ściskając bransoletkę w dłoni.
Wyszła na dwór, spojrzała w niebo i szepnęła:
— Dziękuję.
Nie potrzebowała już aplauzu, pieniędzy ani uznania. Wystarczyło jedno małe „dziękuję” — szczere, dziecięce, prawdziwe.
I po raz pierwszy od dawna Anna poczuła, że świat znów jest sprawiedliwy.
