Tom długo milczał po tamtej rozmowie. Tego wieczoru w domu panowała taka cisza, że słyszałam tykanie zegara jak obce serce. Lucas już spał, a ja zmywałam naczynia mechanicznie, bez myśli, bez emocji. Wszystko we mnie było mieszaniną zmęczenia, rozczarowania i smutku, który już nie przypominał gniewu. Czułam się jak więzień we własnym życiu — niby moim, ale całkiem obcym.
Tom wstał z kanapy i wszedł do kuchni.
— Anno… wiem, że zawaliłem. Ale nie mogę zostawić mamy samej. Po śmierci taty jestem jej jedynym wsparciem.
— Wsparciem? — spojrzałam na niego. — Wsparcie to nie znaczy pozwalać komuś cię wykorzystywać. Pomagasz z serca, a nie z poczucia winy. Twoja mama doskonale wie, co robi, Tom. To nie bezradna staruszka, tylko kobieta, która umie postawić na swoim.
Zamilkł. Patrzył na mnie zmęczonym wzrokiem, jakby szukał wymówki, w którą nawet on sam już nie wierzył.
— Spróbuję coś zmienić, — powiedział cicho. — Może pogadam z Markiem… może pójdę do niego do klubu.
— Może? — powtórzyłam z ironią. — Tom, my żyjemy tym twoim „może” już od pięciu lat. Lucas rośnie, potrzebuje przykładu, nie pustych obietnic.
Westchnął, i po raz pierwszy od dawna zobaczyłam w jego oczach cień wstydu. Wstał, założył kurtkę i wyszedł bez słowa.
Zostałam sama, z mokrymi rękami i sercem, które ścisnęło się jak w imadle. Przypomniałam sobie dawne czasy — jego uśmiech po treningach, energię, z jaką mówił o sporcie, pasję, którą miał w sobie. Wtedy był wojownikiem. Teraz był tylko cieniem.
Dwa dni później Evelyn pojawiła się niespodziewanie. Jak zawsze — pachnąca, elegancka, perfekcyjna.
— Anno, kochana, mam nadzieję, że ci nie przeszkadzam, — powiedziała, wchodząc bez zaproszenia. — Tom mówił, że chce ze mną porozmawiać.
— Tak, chciał, — odparłam chłodno. — Ale jest w pracy. U Marka.
Evelyn na moment zamarła.
— Jak to, w pracy? Zatrudnił się?
— Tak, wygląda na to, że tak. — Uśmiechnęłam się lekko. — Wreszcie postanowił wziąć odpowiedzialność. Nie sądzisz, że to dobry znak?
Twarz Evelyn drgnęła.
— Oczywiście… dobrze, że próbuje. Ale mam nadzieję, że go nie zmusiłaś. Mężczyźni potrzebują swobody, inaczej się duszą.
— A dzieci potrzebują ojca, który nie ucieka w wygodne wymówki, — odpowiedziałam spokojnie. — Kogoś, kto będzie przykładem, a nie ciężarem.
Udawała, że nie słyszy. Usiadła przy stole, wyjęła z torebki lusterko i poprawiła szminkę.
— Wiesz, Anno, poznałam kogoś nowego, — powiedziała z tajemniczym uśmiechem. — Ma na imię Philippe. Francuz. Inteligentny, kulturalny, zajmuje się sztuką.
— I zapewne bogaty, prawda? — zapytałam bez emocji.
Evelyn roześmiała się krótko.
— Moja droga, nie da się żyć samą miłością. Potrzeba też stabilności.
Odwróciłam się i powiedziałam cicho:
— Wiem to najlepiej. Od pięciu lat moja „stabilność” to rachunki, praca i poświęcenie.
Evelyn na moment straciła rezon. Spojrzała na mnie, jakby coś chciała powiedzieć, ale zrezygnowała. Zmieniła temat, zaczęła pytać o Lucasa, o moją pracę — o cokolwiek, byle nie o siebie.
Wieczorem Tom wrócił do domu. Był brudny od pyłu, zmęczony, ale jego oczy błyszczały.
— Rozmawiałem z Markiem, — powiedział. — Wziął mnie na próbę. Zaczynam trenować dzieciaki.
Zamarłam.
— Naprawdę? Tom, to świetnie… to właśnie chciałam usłyszeć. Nie dla mnie — dla ciebie.
— Wiem, — odpowiedział cicho. — I dla Lucasa też.
W następnych tygodniach życie zaczęło się zmieniać. Powoli, niepostrzeżenie, ale jednak. Tom wracał do domu zmęczony, lecz zadowolony. Opowiadał o dzieciach z klubu, o tym, jak jedno z nich wreszcie odważyło się stanąć do sparingu, jak inne nauczyło się wierzyć w siebie. W jego głosie znów była pasja.
Lucas patrzył na ojca z podziwem, a ja zaczynałam na nowo wierzyć, że coś można naprawić.
Ale Evelyn nie dała za wygraną. Pewnego wieczoru przyszła ponownie, tym razem zdenerwowana.
— Tom, musisz mi pomóc! Philippe zaprosił mnie do Paryża, ale potrzebuję pieniędzy na bilet i hotel. To tylko pożyczka, rozumiesz? To wielka szansa!
Tom spojrzał na nią, potem na mnie.
— Mamo… nie mogę.
— Jak to „nie możesz”? Ja cię wychowałam, oddałam ci całe życie!
— Nie wszystko, — powiedział spokojnie. — Dałaś mi miłość, tak, ale i ciężar, który niosę od lat. Teraz muszę nauczyć się być ojcem, a nie tylko synem.
Evelyn zamarła. Po raz pierwszy usłyszała od niego coś takiego. Jej zawsze pewna siebie twarz nagle straciła spokój.
— Więc to Anna ci to wbiła do głowy! — syknęła. — Gratuluję, moja droga. Udało ci się oddzielić syna od matki!
Nie odpowiedziałam. Tom też nie uciekł od rozmowy.
— To nie Anna, mamo. To ja. Moja decyzja.
Po jej wyjściu długo siedzieliśmy w ciszy. Tom wyglądał na zmęczonego, ale spokojnego. Wiedziałam, że coś się w nim zmieniło. Po raz pierwszy od dawna nie był już chłopcem szukającym aprobaty, tylko mężczyzną, który wie, co robi.
Minęły kolejne dni. Evelyn już się nie pojawiła. Czasem Tom pisał do niej krótko — grzecznie, ale bez obietnic. Widziałam, że wciąż ją kochał, ale nauczył się kochać z dystansu, bez bólu.
W niedzielny poranek poszliśmy we trójkę do parku. Lucas biegał po trawie, śmiał się, a Tom patrzył na niego z czułością. Słońce przebijało się przez liście, powietrze pachniało jesienią i spokojem.
— Anno, — powiedział Tom, zbliżając się do mnie. — Bałem się, że cię stracę.
— Nie straciłeś mnie, — odparłam. — Byłam tu cały czas. Tylko ty musiałeś przypomnieć sobie, kim jesteś.
Ujął moją dłoń. Była szorstka, spracowana, ale ciepła.
— Chcę, żebyśmy znów byli drużyną, — powiedział. — Nie słowami, tylko czynami.
— Zacznij od siebie, Tom. Każdego dnia po trochu.
Ruszyliśmy powoli, a śmiech Lucasa mieszał się z odgłosem wiatru. Stara wersja naszego życia została gdzieś za nami, jak cień, który już nie miał siły nas dogonić.
Kilka miesięcy później Tom dostał wiadomość od matki. Napisała, że wyjechała do Francji. Nie z Philippem — ten zniknął z jej życia — lecz sama. Pracowała w małym sklepie z antykami w Lyonie. „Próbuję nowego początku”, napisała.
Tom przeczytał wiadomość na głos, potem westchnął.
— Może wreszcie nauczy się żyć sama.
— Albo nauczy się nie ranić innych, — dodałam z uśmiechem.
Wieczorem, gdy siedziałam na balkonie, patrzyłam, jak Tom pomaga Lucasowi w zadaniu domowym. Wiedziałam, że nasze życie nie jest filmem z idealnym zakończeniem. To codzienna walka, kompromisy, zmęczenie, ale i chwile, które nadają sens całości.
Tom podniósł wzrok i się uśmiechnął. W tym uśmiechu było wszystko — przeszłość, ból, miłość, odkupienie. I wtedy zrozumiałam, że nie potrzebujemy cudów. Wystarczy odwaga, by iść dalej.
