Mieszkam w Czechach. Dojeżdżam do pracy po doskonałych drogach świetnym autobusem z miękkimi siedzeniami, który zawsze przyjeżdża na czas, więc mogę zaplanować swój harmonogram. Mieszkam w kraju, w którym 60% populacji nie chodzi do kościoła i uważa się za ateistów, ale jednocześnie Czechy mają zaawansowany przemysł samochodowy i kilka znanych na całym świecie marek.
W pracy nie muszę pisać raportów i wypełniać arkuszy samooceny, nie muszę poddawać się ocenom i rywalizować z kolegami o awans. Po raz pierwszy mam własną klasę i wspaniałych uczniów, których uwielbiam. Ulice w moim mieście nazywają się Lipova, Shkilna, Kurortna i główny plac.
Mogę wyjść z pracy wieczorem i nie bać się korków. Lubię odkrywać muzykę czeskich kompozytorów, zarówno tych, których znałam wcześniej, jak i tych, których nigdy wcześniej nie słyszałam.
Mogę chodzić na seminaria, warsztaty i kursy doszkalające tyle razy, ile chcę, ponieważ za to wszystko płaci moja praca. Nasze rady pedagogiczne są zabawne i pełne żartów. Mogę iść ulicą, a nieznajomy powie mi “dzień dobry”. Otrzymuję pensję, której nigdy nie dostałabym w Ukrainie, a moje wykształcenie jest cenione. Mam możliwość podróżowania, której nigdy nie miałbym w Ukrainie. Moje dziecko w końcu lubi chodzić do szkoły. Mieszkam w domu z czystym wejściem, ciepłymi ścianami, regulowanym ogrzewaniem w każdym pokoju i pięknym widokiem z okna. Deszczówka spływa tutaj prosto pod ziemię, a rury gazowe są zakopane w ścianach. Mieszkam w kraju, w którym śmieci są sortowane, a pojemniki są czyste i nie zabijają odpadów. Nie muszę co miesiąc dokonywać odczytów liczników ani wpuszczać do mieszkania pracowników zakładu energetycznego. Dostawca dokonuje wszystkich przeliczeń i przekazuje nam różnicę. Wiem, że jeśli coś się stanie, służby ratunkowe przyjadą w ciągu kilku minut i udzielą mi pomocy.
W Ukrainie cierpiałam na depresję z powodu: niskiej pensji; ciągłego poczucia, że jest się komuś winnym; niemożności kupowania pięknych rzeczy; niemożności pójścia tam, gdzie chcę; zepsutego asfaltu na moim podwórku i złych dróg; zapchanych i starych minibusów; ciągłego chamstwa wokół mnie, –
zielone, spleśniałe ściany mojego domu, woda lejąca się z zardzewiałej kanalizacji deszczowej, konieczność chodzenia do różnych urzędów, słabe oceny szkolne mojego syna i jego kategoryczna niechęć do chodzenia do szkoły, niemożność obrony prawdy w sądzie, poczucie niepewności. Powiedziano nam, że nie ma znaczenia, gdzie mieszkasz, ponieważ przynosisz siebie do każdego kraju.
Dlaczego więc w końcu poczułam się tutaj jak człowiek? I jest mi bardzo smutno, że ludzie mieszkający w mojej ojczyźnie muszą codziennie zmagać się z różnymi okolicznościami. I
