Urodziłem się i wychowałem w małym miasteczku, sto kilometrów od Petersburga. Od piątej klasy wiedziałem, że jak tylko skończę szkołę, na pewno pójdę do Petersburskiego Instytutu, aby przenieść się do dużego miasta. Ciężko się uczyłem, pamiętając o swoim celu.
Aby zdać ujednolicony egzamin państwowy z wysokimi ocenami, pracowałem przez dwa lata z rzędu, aby zaoszczędzić pieniądze na korepetytorów. Nasza rodzina nie należała wtedy do najbogatszych.
I wtedy nadeszła upragniona chwila. Otrzymałem świadectwo szkolne i z tonącym sercem pojechałem do Petersburga, aby złożyć podanie. Wciąż pamiętam smak kanapek, które mama robiła mi w drodze.
Miałem niesamowite szczęście. Nie dość, że dostałam się na dwa uniwersytety jednocześnie, to jeszcze były wolne miejsca w akademiku! Nie zastanawiając się dwa razy, wybrałem właściwą opcję. Wciągnąłem wszystkie swoje rzeczy do pokoju i odetchnąłem.
Na początku było bardzo ciężko.Stypendium nie wystarczało na jedzenie czy ubrania. Nie mówię nawet o rozrywce. Musiałem znaleźć pracę na pół etatu, co oznaczało, że przychodziłem do pokoju na wpół martwy ze zmęczenia i natychmiast zasypiałem. Ale lubiłem Petersburg, cieszyłem się jego ulicami, dziedzińcami i pięknem.
Rzadko myślałem o swoim mieście: nie ciągnęło mnie do niego szczególnie. Nie dzwoniłem często do rodziny. A potem, kiedy moja mama dowiedziała się, że moje zimowe buty przeciekają (a zima nadchodziła), wysłała mi paczkę z nowymi butami.
Strasznie podekscytowana otworzyłam pudełko, zaczęłam je oglądać… gdy nagle z buta, tuż pod moje stopy, wypadła tabliczka czekolady.
Tabliczka mlecznej czekolady w chusteczce, moja ulubiona. Spojrzałem na nią i poczułem łzy spływające mi po policzkachMoja mama pamiętała, że tak bardzo lubiłam tę czekoladę i próbowała mnie pocieszyć.
Od razu poczułam wyrzuty sumienia, że tak rzadko myślę o domu i rodzicach… W każdym razie od razu pobiegłam do nich zadzwonić. A w ferie zimowe na pewno do nich pojadę!
