Wkrótce skończę 50 lat. Kilka miesięcy temu rozwiodłam się po raz piąty. Teraz jestem samotna, wolna i szczęśliwa. Nie odczuwam żadnych duchowych rozterek ani podobnych emocji. Uważam, że mam dużo szczęścia. Na szczęście, wyglądam atrakcyjnie i jestem zadbana, więc nie będę długo „singielką”.
Pięć razy wychodziłam za mąż i rozwodziłam się. Ktoś może uważać, że to dużo, ale nie ja. Uważam, że małżeństwo jest dla przyjemności. Gdy staje się źle, od razu się rozwodzę. Zawsze odchodzę pierwsza, gdy czuję, że nie ma już uczuć. Nie chcę cierpieć ani męczyć kogoś innego. Jednak większość moich przyjaciółek nie zgadza się z moim zdaniem.
One uważają, że rodzinę trzeba zachować za wszelką cenę. Mężowie tych kobiet to czują i wykorzystują swoją przewagę. Żony dostosowują się do nich i zaspokajają ich potrzeby, aby uniknąć kłótni i konfliktów. Żyją dla mężczyzny, właściwie rezygnując z siebie. W takich sytuacjach mężczyźni stają się prawdziwymi egoistami. A gdy pojawi się na horyzoncie bardziej atrakcyjna kobieta, porzucają wszystko i biegną do niej.
No i dobrze! Widocznie tylko ja tak uważam.
Jestem zdania, że kobieta nie powinna się upokarzać i znosić grubiaństwa. Lepiej być samej niż z takim mężczyzną. Dlaczego mężczyzna pozwala sobie tak traktować kobietę, którą sam wybrał? Dla mnie to niezrozumiałe.
Uważam, że posiadanie pieczątki w paszporcie w żaden sposób nie czyni człowieka szczęśliwym.
Szczerze mówiąc, nigdy nie miałam do czynienia z złym zachowaniem. Prawdopodobnie wynika to z mojej stanowczej postawy. Kochałam wszystkich swoich mężczyzn. I wydaje mi się, że oni też mnie kochali.
Pierwszego małżeństwa trudno nazwać udanym. Wyszłam za mąż jako studentka. Słabo znałam ludzi i byłam zbyt ufna. Ale niczego nie żałuję, bo to wszystko jest moim doświadczeniem, którego nie żałuję.
Każdy mąż był galantem i uprzejmy. Mam dzieci z drugiego i trzeciego małżeństwa. Drugi mąż kupił mi mieszkanie, trzeci — samochód.
Nie wstydzę się, że tyle razy byłam w USC. Nie uważam tego za coś wstydliwego. Gorzej jest być w jednym małżeństwie, ale nigdy nie stać się ukochaną kobietą. Nikogo nie osądzam — po prostu opowiadam o swoim doświadczeniu.
Moje przyjaciółki są dumne, że od lat żyją z jednym mężczyzną. Lubię, gdy mnie krytykują i osądzają za moimi plecami. Ale dlaczego interesuje ich moje życie?
Poza tym, nie buduję relacji z mężczyznami, którzy nie chcą się ze mną żenić. Nie wiążę się też z biednymi i skąpymi. O utrzymankach w ogóle nie wspomnę.
Dla moich przyjaciółek mam tylko jedno wytłumaczenie — są zazdrosne. Nie są szczęśliwe w małżeństwie, w tym tkwi problem. Znaczą alkoholików, tyranów, zdradzających. Ja takiego życia nie chcę. Mnie wszystko pasuje.
