Kiedy Zina miała 6 lat, zmarła moja żona. Potem nie przeżyłem ani jednego dnia dla siebie. Na pogrzebie mojej żony obiecałem jej, że będę opiekował się naszą córką i kochał ją do końca życia i za nas oboje. Moja Zina wyrosła na mądrą dziewczynę. Uczyła się z samymi piątkami, pomagała mi w domu, gotowała tak jak jej mama: pysznie – palce lizać.
Z biegiem czasu Zina rozpoczęła samodzielną naukę na uniwersytecie, gdzie jej wyniki w nauce znacznie spadły, ale nie miało to znaczenia, ponieważ moja córka pracowała w tym samym czasie i nadal pomagała mi w pracach domowych. Później Zinulia poznała Michaiła, a wkrótce potem przedstawiła go mnie.
Wydawał się dobrym facetem i byłam bardzo szczęśliwa, kiedy dzieci powiedziały, że zdecydowały się zamieszkać ze mną po ślubie. To właśnie po tym ślubie wszystko poszło nie tak.Mój zięć zaczął się ze mną komunikować, choć nie. Ciągle był nieuprzejmy, obraźliwy i krzyczał na mnie…
Dlatego, kiedy moja córka zaproponowała sprzedaż naszego dwupokojowego domu i kupno dużego mieszkania w stolicy, postawiłem jeden warunek: musieliśmy zarejestrować mieszkanie na moje nazwisko.
Zięć, jak można się było spodziewać, zaczął krzyczeć, że mu nie ufam. Nie miałem nic do ukrycia, więc powiedziałem im wprost:
“Potrzebuję gwarancji, że na starość nie zostanę na ulicy. Tutaj mnie nie będzie, a mieszkanie będzie wasze i możecie z nim zrobić, co chcecie”. Moja córka i jej mąż spakowali swoje rzeczy, obrzucając mnie najróżniejszymi wyzwiskami, i dwa dni później przeprowadzili się do miasta.
Po tym Zina na dobre zapomniała o moim istnieniu, ale w głębi duszy miałam nadzieję, że córka mnie zrozumie i przestanie się dąsać. Kilka miesięcy po tej kłótni były moje urodziny – 60-te.
Byłam pewna, że Zinoczka zrobi mi niespodziankę, więc posprzątałam cały dom, ugotowałam ulubione potrawy Ziny, ubrałam się i zasiadłam do stołu. Spędziłem cały dzień siedząc przy stole, patrząc przez okno, czekając, aż brama się otworzy i wreszcie zobaczę Zinę.
Czekałem na nią do wieczora, a wieczorem przebrałem się, poszedłem spać, zostawiając całe jedzenie na stole, płakałem, rozmawiałem ze zdjęciem mojej żony i nie rozumiałem, jak zasnąłem.
Czy moja córka tak się na mnie obraziła, że nawet nie chciała mi pogratulować przez telefon? A może coś jej się stało? Przecież moja Zinka nie mogła tak zapomnieć o swoim staruszku…
